دلتنگی های آخر

 

 

 

 

دانلود دکلمه احساساتی " دلتنگی های آخر " با صدای هنرمند

شهرام  حسین پور عبدولی -  لینک دانلود 

 

 

چشمان قلم

 

 

 

 

 

دانلود  فایل صوتی دکلمه چشمان قلم با صدای شهرام حسین پورعبدولی  لینک دانلود 

 

 

 

 

 

 

آخرین خداحافظی

دانلود دکلمه احساساتی " آخرین خداحافظی " با صدای هنرمند

شهرام حسین پورعبدولی - لینک دانلود

بی تعارف می نویسم :

اصلا دوستت نداشتم ...

همان جمله ای که تو رک و راست کف دستانم گذاشتی

روزگارم نیست و نابود شد ....

دنیایم را ویران کردی ....

و چه احساس خوبی داشتی بعد از آنکه اینگونه نابودم کردی

اما من هرگز تو را دوست نداشتم ... عاشقت بودم

سوز دل ...

 

 

 

 

 

قصه ها تمام شد ...

جاده ها به پایان رسیدند

زمستان سر شد و بهار آمد

زلیخا به یوسف و یوسف به آغوش کنعانیان بازگشت

و هر چیزی به مقصد خویش

اما ...

تو هنوز همان نامحرمی هستی که فقط دستانت برای شکستن دلم محرم شده بود ...

 

 

فردا شیرین ترین خبر زندگیت را می شنوی

خبری که سالهای سال انتظار دیدن و شنیدنش را داشتی

همان روزی که از سر ذوق و شوقش راه نفس کشیدنت گرفته می شود و هرگز آمدن چنین روزی در باورت نمی گنجد...

 

   آری من و  تو به آرزوهای دیرینه خود  رسیدیم  ...

 

تو سالها آرزوی خاموشی مرا می کردی و من سالها در انتظار یک نگاه تو

امروز من برای همیشه خاموش شده ام و تو نگاهایت به من زیاد شده

 

فردا اعلامیه مرگ مرا بر دیوار خانه شما می زنند , اعلامیه همان کسی که سالهای سال محبت را از چشمانت گدایی می کرد و همیشه دست رد بر سینه آرزوهایش میزدی ...

همان کسی که باورش برایت سخت بود

همان کسی که نخواستی به خاطرش با غرورت مبارزه کنی

از این پس با خیال آسوده  زندگی کن

دگر از آن عاشق دلشکسته خبری نمی شود

دگر آن شکسته دل به این حوالی نمی آید...

فقط تو می مانی و غرورت .....

تو می مانی و خاطراتی از آن شکسته دل که سرگرمی روزهایت بود

تو می مانی و نگاهی که برای همیشه در چشمانت سنگینی می کند .

 

 

سالها گذشت و یاد تو از حافظه ضعیفم کمرنگ نشد

فقط اسمی مانده از آنچه که بودم

هزاران بار دل بیچاره مرا سوختی و شکستی اما باز هم یاد تو از این سر بی سودا محو نشد.

تا به کی باید بنویسم لغت سخت های مشق عاشقی ام را  ...؟

مگر چه سودی می کنی اگر شوری اشک چشمان مرا دربیاوری ... ؟

 

و امروز ۶ سال از آن روز می گذرد و انگار که همین دیروز بود که پشت سرت راه رفتن هایم را تکرار میکردم

کهنه لباسی از عشق پوشیده ام که درونش زخمهای عشق هنوز بر روح و جسم شکسته ام نمک می پاشد .

روزها گذشت و تلخی این عشق را به رخم کشید

از آمدنت حیران باشم یا از رفتنت مات و سرگردان ... ؟

آه چقدر تنهایی کشیدم ....

چقدر حسرت ....

چقدر زجر  و بدبختی ....

 

دگر احساساتم برایت بی حرمت و بی ارزش شده

اما چکار کنم که هنوزم این احساساتم تو را می خواهند

 

 

 

آخرین فریاد بی صدا

 

 

 

 و تقديــــم  به تو و همه كساني كه نخواستند من و تو   -  مــــــا   شويم.  

در ا نتظار  معشوقه اي  كه هرگز  صداي شكسته شدن دل عاشق را

نمي شنود

 مي نشينم :  سرتاسر وجود عاشقم را نسيم زرد پائيزي فرا گرفته .

 نه درجاده انتظار چشمانم مسافري ديده مي شود و نه چك چك اشك از چشمان خسته و  

بي فروغم لحظه اي بند مي آيد انگاركه همه غمهاي دنيا غرق درچشمانم شده اند.

با غروري شكسته و قلبي نازك تر از شيشه در شلوغ ترين مسيرهاي سنگ ايستاده ام ;

تنها اميد و آرزويم تكه سنگيست كه مرا بشكند و راز دلشكسته گي ام را  به گوش همه   آدميان دنيا برساند تا كه همه بدا نند

 

   عشق های پاک هرگز به هم نمی رسند

 

همچو سنگتراشي كه روزها بر روي تكه سنگي زحمت  ميكشد تا نقش دلخواه  خود را بر  روي آن ترسيم كند سالهاست كه در كنج  اين ميخانه بر روي  قلبي از جنس سنگ سياه  تلاش ميكنم ديروزها را به امروز و امروزها را به فردا تبديل ميكنم تا شايد بتوانم تصويري از خود را روي آن ترسيم كنم اما . . . . . . .

 

خود غرقه در افكاري خالي تر از هيچ شده ام و مدتهاست از دست آنان كه نامشان معشوقه است و خبري از دل سوخته عاشق ندارند در كُنجي به سكوت نشسته ام.

چشمان خسته ام همچو پاهاي تاول زده دگر توان خيره شدن به اين سو و آن سو را ندارد و هرچه مجنون و مجنون گري ميكنم  آواي از دل معشوق براي ليلي شدن به گوش

 نمي رسد.

 

با قلبي شكسته و پاهايي خسته و چشماني بي فروغ و دستاني سرد وخاموش دگرحس با تو بودن را از وجود عاشقم بيرون ساخته ام و هرگز در باورم نمي گنجيد دلشكسته اي را كه در ته قلبت لانه كرده بود و با ديدنش از دور دستها تبسم بر روي لبانت نقش مي بست ; روزي آن خنده هاي تلخ را  از وجوش  بگيري و دگر چشمانت طاقت تماشاي او را كه در انتظارت

 ثانيه ها برايش مثل سالها  مي گذشت را نداشته باشي و اين چنين  او را  بي تفاوت در هم بشكني.

 

همانند روياهاي خيس دلم طلسم شده دست تو شده و جز تو كسي

نمي تواند اين طلسم را بشكند.

 با تبسمي تلخ تر از گريه  به انتظار رخ زيبايت مي نشينم هرچند كه مدتهاست بي خيالي از عشق تو را در باور گنجانيده ام.

اين روزها  عشق تو  از  دور  دستها  آخرين  دستهاي  خداحافظي  را برايم تكان ميدهد  چه  بسا روزي روزگار بر عكس گذشته شود  و سنگين لحظه هايي را به انتظار منه  عاشق منتظر  بماني.

 

دل را  كه  مانند  شيشه  بلورين  ديرساليست   در حسرت  وصال با  يار شكسته به اميدي خالي تر از هيچ براي ديدن  و  خنديدن معشوقه چشم انتظاري مي كند  و  دوست دارم

بياد  روزهايي  كه همه خاطراتم در آن تباه  شد بر سر گذرگاههايت  بنشينم  و  از  دور انتظارت  را  بكشم ;  شايد  همانند  گذشته ها  بار  دگر  چشمانم  به چشمانت خيره شود  و خستگي  از عشق  را  در عمق چشمانم دريابي  كه امواج آبي رنگ عشق چگونه   به چشمان خسته ام تيره  و تار به چشم مي آيد.

آن روزها   همچون  درويشي  كه همه زندگي اش  در  كوله باري بر  دوش خلاصه شده بود   و غم سيلاب در سر  نداشت : با قلبي صاف  و ساده  بدون  هيچ  ترس  و  هراسي  در مسير پيمودن عشقي   پاك  و مقدس  قدم برداشته بودم و آن دم كه چشمانم به لبخند روي لبانت خيره مي شد  انگار  كه  همه زندگي ام را در چشمان مست و خمارت  نظاره مي كردم.

دل سرد  از رسيدن به عشق تو  در گوشه اي به سكوت نشسته ام و هنوز خنده هاي تلخ و آخرين نگاههاي سردت  ذهن مرا به خود مشغول ساخته  و هر لحظه آمدن تو را به سوي خود حس ميكنم  اما

 

  دریغ از لحظه نزدیک شدن که چیزی جز سراب نیست .

 

 

آخرین فریاد بی صدا 2

 

هنوز عطر نفسهايت  را  كه در كوچه پس كوچه هاي انتظار  پيچيده است حس ميكنم

 و خاطرات كهنه و پوسيده آن روزها را كه يكي پس از ديگري محو و نابود شدند بياد

 مي آورم  شايد  خاطراتي  را  كه تو   به سادگي از آنها  گذشتي و  به دست فراموشي ها  سپردي همان حكايت زندگي دلشكسته اي  باشد كه عشق تو  را  همانند پائيز زرد  خزان كرد.

 

اما .......

دگر اين جاده ها به سوي تو نمي آيد حتي گل زردی در كنار آن نمي رويد.

       كجا بروم  ؟           

                             از كه بپرسم ؟            

                                            نشانی نگاه تو را                                                                                

كجا بروم كه نه قفسي باشد و نه هوسي ؟                                                                  

                              نه  فرهاد  كوهكني نه شيريني  ؟                                                                                                                                                       

                                                        نه مجنون  بيابانگرد  و نه ليلايي ؟                                                                                                                                                                                                                            نه يعقوب يوسف گم كرده اي و نه پيراهني  ؟

كجا بروم كه فقط تو باشي   و   نه حتي  گل سرخي كه عطر نفسهاي تو را دارد ؟

 با اين پاهاي خسته  و  دستهاي بسته كجا بروم  كه  نه خزاني  باشد  و  نه  بهاري  ؟

            نه سكوتي باشد و نه فريادي  ؟

                                                نه عشق باشد و نه معشوقه اي  ؟                                                                                                                                                                                              

دگر حتي قاصدكي پيغامي از تو برايم به ارمغان نمي آورد دركدامين جمله نهفته اي ؟

                                            و از كدامين واژه دلگيري  ؟

                                                                                                                 

  مگر تو روزي معشوقه اي براي دل عاشقم نبودي  ؟

                   پس چرا با ديدنم دگر آن خنده ها بر روي لبانت جاري

 نمي شود ؟

                    پس چرا از من گريختي و مرا با همه تنهايي هايم تنها گذاشتي  ؟

چرا   شاخه هاي سبز  وجودم را بي بهانه به آتش جداييت كشيدي و از آن خاكستري بنام دلشكسته ساختي  ؟

چرا  هرگز از خود  نپرسيدي  تكليف اين سرسپرده  به عشق من چيست  ؟

تا  به  كي  بايد  زجر  ناكامي از عشق  تو را بكشم در  حالي كه  مدتهاست فراموشت

 شده ام  ؟

بايد  به انتظار كدامين فرداي آرزو بنشينم تا آن همه كه من  ويرانه تو شده  بودم تو هم ديوانه من مي شدي و معني واقعي عشق را براي عاشقان به تفسير  مي كشيدي  ؟

 

چرا  بي دليل فراموش شد آنچه ميان من و تو گذشت  ؟

 

چرا عاقبت عشقمان را كه مي توانست وصال و يكي شدن باشد:  همچو خواب و كابوسي كه پايانش بيداريست به جدايي و عمري خاطره تلخ از هم ختم نمودي  ؟

 

دوست دارم روزي برخلاف گذشته ها  مرا  باور كني و از خود بپرسي كه چرا و به باور كدامين حقيقت تلخ اجازه فراموشي مرا به خود دادي و مرا با همه دلبستگي هايم تنها گذاشتي ؟

 

شايد شيريني نگاهايت دگر  برايم  هيچ  مفهومي نداشته  باشد و هيچ  وقت چشمان  را به منزلگه وجودت به انتظار نكشانم.

كاش . . .

آن روز چشمانم نظاره گر رخ زيبايت نمي شد تا روزي نام من  و تو همانند نام ليلي ومجنون سر زبان عشقهاي ناكام  و نرسيده به هم نمي شد .

كاش تجسم شكستن  دل آدميان را لحظه اي  به ذهن خود تصور مي كردي تا اينگونه مرا دلشكسته نام خود نمي كردي.

 

 

 

آخرین فریاد بی صدا 3

آنقدر مرا در ذهن خود نابود نکن ...
من از تبار لُرم
و از پشت کوههای دور افتاده ای آمده ام
تمام کوهها و جنگل ها ، سادگی و بی آلایشی
مرا فریاد میزنند
آری من از تبار لُرم و
سمبل سادگی و معرفت
و چیزی جز رک بودن را بلد نیستم

اگر میخوای برای تو همانی باشم
که تو میخواهی ، باید رک بودن را بلد باشی
وگرنه من آنقدر ساده ام که هیچوقت
نمیفهمم مفهوم و منظور حرف و حرکات تو را
مطمعن باش رک بودنت کمک بزرگیست به هر دویمان ...!
و من آنقدر شهامت و شجاعت دارم که بپذیرم
آنچه را که تو از من میخواهی...

و ای کاش ميدانستي كه حسرت نديدن توچه نمك تلخي مي شود بر زخمهاي كهنه و فراموش نشده ام.

كاش كاسه صبر و گدايي عاشقي ام را به طرف كسي ديگر دراز

مي كردم تا اينگونه همانند تو دست رد بر آن نمي زد .

كاش . . .

از همان روزهاي آغاز عاشقي ام روزهاي سخت و داع و جدايي را به خود عادت ميدادم و

مي دانستم كه تقدير چه سرانجام غم انگيزي را برايم رقم مي زند .

اما با وجود اينكه هرگز مرا باور نكردي و هميشه سنگي بودي براي دل شيشه اي ما نندم دوست دارم كه براي اولين و آخرين باور كني كه به تو نرسيدن براي من هرگز دليل بر فراموشيت نمي شود و تا آخرين نفس كه مجبور به ادامه زندگي باشم ياد و خاطره ات در خاطرم زنده خواهد ماند و هر لحظه چشمانم در دفتر خاطــــــــرات گذشتـــــه ام نام تـــــــو را مي جويد .

اما اين روزها لحظاتم درگير خاطراتي مي شود كه بوي نمناك بغض هاي در گلو خفته را ميدهد .

از آن همه خاطره تنها روزهايي را بياد دارم كه هرگز نتوانستم حرفهاي دلم را به زبان

بياورم و فقط مجبور به تماشايت از دور مي شدم

تا شايد روزي با جسم خسته ات كه سوغاتي سفر عشق را در تار و پود خود به همراه دارد به من ارمغان دهي و خانه و كاشانه ام بوي قد مهاي تو را بگيرد .

اما ميدانم كه دگر نمي آيي و مرا غريبانه به نگاهي ديگر فروختي ; ميدانم كه در قاب عكس چشمانت دگر جايي براي من نيست . . ميدانم كه براي هميشه رفتي و آمدنت را بايد به دست خاطره ها سپرد .

اما هنوز هم . . . . . . . . . .

بياد خاطره هاي سوخته ام لبخند تلخي بر روي لبانم مي نشيند و دوست دارم كه روزي همه حرفهايم را بشنوي و دليل سلام و نگاههاي سردم را باور كني كه با چه بهانه و دليل هايي مرا وادار به دل كندن از عشق تو كردند و چگونه مرا مايوس از رسيدن به تو كردند.

اما آنان كه ميدانستند با كوچكترين افكارشان بزرگترين فاصله ها را بين ما به وجود

مي آورند : كاش ميدانستند كه عمريست براي برداشتن نقطه ميان

محرم و مجرم تلاش ميكنم تا محرم واقعي شناخته شوم و اينگونه تو را براي هميشه از من نمي گرفتند و مرا با دنيايي از خاطره هاي كهنه و تلخ تنها نمي گذاشتند.

آنان كه از قبل بر اي نرسيدن ما به هم طرح و برنامه ريخته بودند مگر چه سودي از جدايي پروانه هاي عاشق بردند ؟ جز آه و ناله شكسته دلي كه عمري پا به پايشان خواهد بود و يك به يك دامن گيرشان خواهد شد.

اما به بيگناهي دلي كه فقط زنداني تو بود.

و به پاكي عشقي كه از هم پاشيد.

و به چشماني كه تنها گناهش نگاهي بود.

و به سكوتي كه هرگز نشكست و بين ما فاصله هاي بزرگي به وجود آورد.

سوگند ياد ميكنم كه هرگز فراموشت نخواهم كرد و تو را تا آخرين نفس هايم بياد تمنای وصالم دوست ميدارم.

تقديم به . . .

مهرباني كه نرگس چشمانم در آرزوي ديدنش پژمرده شد.

28/4/1388

غرور شکسته ...

خســــــــــــــــــــــــــــــــــــته ام . . .

خسته ام از دست روزگاری كه پائيز و بهارش يكيست.

خسته از دست روزگاري  كه عاشق شدن و عاشق بودن تنها دليل و بهانه است .

خسته و غمگين از شكست عشقي كه هنوز برايم دليلش مبهم نيست.

خسته ام از دست روزگاری که همانند دو خط موازی ما را از آغاز در کنار هم گذاشت و  تا پایان به هم نرساند.

غمگين و گرفته  همچون ابري بي باران كه هيچ بهانه و دليلي براي گريستن ندارد.

 

تنهـــــــــــــــــــــــــــــــايــم ...

تنهايم و در انتظار لحظه وصالم .

نه آن لحظه اي كه عشق و معشوق به هم مي رسند;   لحظه اي را كه عاشق در خاك و معشوق در خواب.

همان لحظه اي وصالي  را كه فرهاد به پاي شيرين گذاشت.

 

دلشــــــــــــتكسته ام...

 

دلشكسته از هجر كسي كه غرورم را به خاطر وجودش شكستم و در آخر تنهاييم گذاشت.

دگر كسي از تو برايم نميخواند.

              دگر اين قصه ها  براي شكسته دلي چون من تكرار نميشود.

                                            دگر وجودم را به وجود كسي وابسته نمي سازم.

 

                  با  كه بشكنم اين بغض سنگين و در گلو خفته را ؟ 

با كه بگويم آنچه را كه از دست معشوقي كه دلشكستگي ام را به دل داد گي اش ترجيح داد ؟

 

دلــــــــــــــــــــــــــگيرم . . .

از روزگاري كه بي دليل فراموش كرد آنچه را كه ميان من و تو گذشت.

روزگاري كه فاصله و سردي را به وجود آورد تا دگر هيچ پرستوي عاشقي به انتظار بهار ننشيند.

 

كــــــــــــــــــــــــــــــــــــاش...

كاش اين شاخه جدا شده از درخت را بي تفاوت نمي سوزاندي.

كاش ميدانستي كه درون اين قلب شكسته چه آرزوهايي به انتظار نشسته بود .

كاش آن روز كور ميشدم و تورا براي اولين بار نميديدم .

در حسرت ديدار  دوباره ات  اشك غم  سيلابي از دردهايم  را  فراگرفته  و  صداي شكستن دلم را كه همچون صداي خورد شدن  برگ زرد درختان  در زير پاي مسافري كه هدفش نامعلوم است به گوش مي رسد.

اما  نه تو آن شيريني كه در غم فرهادش بميرد   و نه آن معشوقي كه  درد  عاشق را بداند.

تا به كي  بايد برسر در اين  قلب شكسته ام  فقط نام  حك شده  تو بماند  در حالي كه  ميدانم  حتي  روزي بياد  نمي آوري  كه  چه كسي  براي داشتنت مي خواست از دنيا   بگذرد ؟

تا به كي بايد در دنيايي كه رسم مردمانش شكستن است  بر گذرگاههاي عبورت منتظر بمانم . تا به كي بايد به خاطر تو بازيچه دست اين و آن شوم ؟

 

 

كاش فقط بودي تا دنيايي از دلتنگي هايم  را  به رخت می کشیدم. 

 

 

 

 

 بعضی ها مغرور به نظر می رسند ولی در واقع ، همانند کسی که «از غرق شدن می ترسد» ؛ از صمیمی شدنِ با آدم ها ، می گریزند ...
و هیچ کس نخواهد فهمید ؛ همین آدمی که قلابش را غلاف کرد و بی تفاوت از کنار دریا گذشت ؛ چقدر دلش «ماهی» می خواست ...

لحظه لحظه های تلخ

  

 مي خواهم دوباره برايت بنويسم ....

از غم هايم ... از دلتنگي هايم ... از بغض هاي در گلو خفته ام ... از احساساتم ... از چشمان به انتظار نشسته ام ...

 از لحظه لحظه هاي سخت بي تو بودنم ....

 

ميخواهم بنويسم از آنچه كه تو نميداني و من كشيدم .

 

از آخرين جرعه بازمانده احساسم كه قطره اشكي بيش نبود و آن را در آخرين روز ديدار بدرقه راه تو كردم. 

 

مي خواهم از روزهايي بنويسم كه دگر تكرار نخواهند شد.

 

مي خواهم از عمري بنويسم كه به پاي عشق تو به نيستي تبديل شد.

 

مي خواهم از غرورت  بنويسم  كه هرگز  وابستگي ام  را باور  نكرد.

 

مي خواهم  دلي  سير گريه كنم تا كه بداني غرورم فقط  بخاطر تو شكسته .....

 

مي خواهم از همان احساسات قديمي و كهنه ام كه پس از سالها هنوز دست نخورده باقي مانده است بنويسم .

 

 

وقتي كه دوباره خاطرات تو را در ذهن خود تجسم ميكنم  عرق سردي روي يشانيم مي نشيند و با سايه ام كه وفادارانه پا به پايم مي آيد درد و دل ميكنم و بر سر گذرگاههاي گذشته ات  به انتظار ديدار دوباره مي نشينم انگار كه قرار است دوباره سنگ فرش اين كوچه و خيابانها ما را به هم برساند اما چه كنم كه به سكوت اين حوالي عادت كرده ام و قرار نيست كه ديگر تو را ببينم اما  .......

 

دوست دارم نام تو را هزاران بار ديگر در تك تك واژه هاي نوشته و نانوشتهء ذهنم تكرار كنم .

دوست دارم بداني كه وقتي  در ازدحام خيابانها از امواج پرتلاطم مردم مي گذرم گاه غرق در غم هاي ديروز و فرداي خود ميشوم و از اين مي نالم كه چرا كسي به اشكهايم  بها نمي دهد ...؟

هنوز مات و مبهوت مانده ام  كه چه بودي و چه كردي كه اينگونه مرا  وابسته خود كردي ...؟

چرا هرگز نخواستي بودنت را به عاشقي تقديم كني كه اولين و آخرين معشوقه اش تو بودي...؟

به كجا بردارم اين گامهاي سنگين و خسته ام را  كه تو را ببينم  ...؟

تا به كي دستان ِ سردم را به قنوت ديدار دوباره ات بسوي خدا دراز كنم ...؟

 

 

 

خاطرات كهنه

 

 

 بازهم دفتر خاطراتم را می گشایم

دفتري كه ضخامتش بيشتر از دستان سرديست كه آن را ورق مي زند

اولين صفحه حکايت ازديدنت دارد به صفحات ديگر نگاه ميکنم

تمام صفحات دفترم را از نبودنت ،

ازغم دوريت ،

از چشم انتظاريم

و از اميد به آمدنت پر کرده ام

تنها يک برگ سفيد باقی مانده،

برگی که به اميد آمدنت خالی گذاشته ام....

 

 

اما هرگز تورا نخواهم بخشيد...

 بخاطر تمام خنده هايي كه از گونه هايم گرفتي

 

روزها رفت وسالها گذشت . ساعتها و ثانیه ها تکرار شد اما باز رویای

داشتن تو به حقیقت نپیوست. پائیز زرد و زمستانی سپید همه سپری شد

وبهار فرا رسید اما باز از تو خبري نشد.

 

شايد هم  در نقطه ی دور یاد مرا به فراموشی سپرده باشي  ویا شاید بین سفر کسی

اسم مرا از لابه لای  کوله بار خستگیهایت بيرون كشيده باشد...

ای کاش میديدی من هنوز در خم  و پیچ اين جاده ها چشم به راه

نشسته ام

 

هنوز اميد اين دل شكسته و اين جاده هاي انتظار به آمدن دوباره توست

همان جاده  ای که روزی بوسه گاه قدمهای تو بود  ...

 

 

به روزهایی می اندیشم که شبهايم را برای دیدنت صبح می کردم

و صبح برای دیدن دوباره ات آرزو می کردم که زمان هرچه زودتر بگذرد

از دور که می دیدمت انگار روی  اين کره خاکی فقط تو بودی

چشمهایم نه چیزی را میدید  نه کسی را  فقط تو را می دیدم  و لبخند روي لبانت را

و الان مدتهاست که از آن لحظات و سالها می گذرد

اکنون کجا ایستاده اي   كه فقط  یادی از آن دوران برای من باقی مانده

و خوب می دانم که  نه مرا یادت هست و نه می خواهی که یادت بیاید

همه چیزم را فدای عشق تو کردم

اما چه ميدانستم  که عمر گرانبهایم را  پای تو قربانی می کنم

و تو حتي نميداني كه بودم و چه شدم ....

فقط می دانم که روزي دستانت را به دستان بیگانه ای مي سپاري

بیگانه  ... !  خنده دار است که می گویم بیگانه

انگار هنوز هم تو را متعلق به خود می دانم

 

 

 

تو پرواز کرده ای به آن بالای بالا

و من این پایین منتظرت میمانم

تا شاید شبی به خوابم بیایی و برایم بگویی

پروازت چگونه بود ...